Visitas: 394
skeptika trilogio 03.rekviemo
Rekviemo por ĉiuj neĉeestoj
La lasta homo falis surteren. Estas lia lasta falo. Pene li sukcesis sin apogi æe þtono. La korpo lin doloras. Aflikte estas spiri. Li rigardas krurojn kaj piedojn sed nur vidas ostojn kaj malpuran haýton. Hematomojn, gratvundojn, rompitajn ungojn, nigran sangon algluitan al la korpo. La manoj estas manoj de skeleto. La fingraj ekstremaĵoj vunditaj kaj sangaj.
La lasta homo falis. Li ne memoras pri tio, kio okazis. Æu milito? Æu kataklismo? Æu malsano? Li nenion scias. Ene de lia kapo estas nura timiga bruado, daýra kaj surda. Li senkomprene rigardas. Stumble li erarvagis sed momento post momento la tempo pli dilatiøis. Li perdis la direkton, perdis la nordon, perdis la signifon pri ekzistado.
Li malsatas sed por manøi havas nur la fingrojn. La sango bongustas sed estas doloro.
Li soifas sed ne plu memoras pri tio, kio estas akvo.
Antaýen rigardante, li ne perceptas vidataĵojn. Estas ia sensignifa naturo. Koloroj ne plu ekzistas, nur grizaj tonoj kaj stranga mallumo æirkaý æiu afero.
La koro estas ene de la kapo. Teruraj eksplodoj kiuj skuas lian korpon. Æio estas doloro. Malsato kaj soifo kaj doloro. Sed li ne plu kapablas scii pri æi okazaĵo. Li tute kuntiriøas. Estas nura kuntiriĝinta mortonta besto.
La lasta homo estas æe l’ sojlo de la fino.
Li fermas la okulojn kaj lasas faladi la kapon. Dormemo de la morto. Silento ekposedas liajn venojn. La surda rumoro estingiøas. La frapoj de la koro iradas malproksimen… malproksimen…
La lasta homo, kiu scias nek kial li mortas nek kial li estas la lasta, lastfoje mirronde malfermas la okulojn.
Kaj lia koro silentas.
Vedo, la diino de la æielarko, lumante dancas fronte al li. La tuta loko pleniøas je ravo. Sed la homo nenion vidas.
Aĥ Puæ alproksimiøas. Senkarna la kapo, horora kranio, kaj flanke de li siblas kaj klakas timigegaj krotaloj. La homo ne moviøas, liaj malfermegaj okuloj ne vidas kaj lia koro ne timas.
Aĥ Puæ ektimigite deiras æar tiu nun aperanta estas Nokumo. Nokumo, la kreinto de æielo kaj tero. Li, kiu, el koto de la tero, faris la unuan viron, Eĵoni’, kaj la unuan virinon, Ae’. Nokumo triste rigardas la lastan homon. Venas apude. Kurbiøas. Palpas al li la pulson. Ostoj kaj haýto sen batoj. Li nenion povas fari. Nokumo ploras.
Continue lendo “skeptika trilogio 03.rekviemo”
Visitas: 312
skeptika trilogio 02.profana kruc-vojo
Skeptika Trilogio, dua parto.
PROFANA KRUC-VOJO
I .
LA STACIOJ DE LA PASIONO
Kiom,
kiom da, estas la stacioj de la pasiono?
Inter stumbloj kaj faloj
kaj renkontiĝoj kaj vipfrapoj,
sekvas la homo laŭ la vojo de despero.
Kaj kiom da fojoj estos tiu vojo trapaŝata
ĉiam ĝi estos trapaŝata por ĉiu je sia tempo,
ĉar alia ne estas la historio de homo
se ne la historio de sia pilgrimado.
Ĉu Uliso aŭ Kristo?
Ne gravas,
ĉar ĉiam okazos doloro kaj soleco.
Precipe tro da soleco.
Mi prenos la pilgrimadon de Kristo
ĉar pere de lia simbolo
mi volas min senmitigi.
LA SUPEO
Unue mi volas diri
ke ne okazos mistika supeo
preparita de zorgemaj manoj.
Sen pano kaj sen vino.
Sakraliĝu nur
ĉiu porcio de eta ĉiutaga manĝaĵo
kaj nenio plu.
Mi ne volas mistikajn supeojn,
el tiuj faritaj
por revelacioj de amo kaj perfido.
Continue lendo “skeptika trilogio 02.profana kruc-vojo”
Visitas: 322