Categoria: Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 7 kaj 8

 Tradukis Jorge Teles

 

7 – La atako de la jaguaroj

            Trinkinte kafon kun maiza faruno, Peĉjo pendigis la Vicgrafon sur la plej alta branĉo de proksima arbo, armata per la binoklo de sinjorino Benta, por averti pri la alveno de la jaguaroj. La eminenta nobelo tamen kutimis vekiĝi malfrue, ĉirkaŭ la deka, pli-malpli. Konsiderante tion, li decidis dormi sur la eta branĉo, certa, ke nur ĉirkaŭ la deka horo venos la jaguaroj. Li dormis kaj pro tio ne sukcesis sciigi pri la alveno de la jaguaroj, kiuj jam estis tre proksimaj. Tiu, kiu rimarkis ilian proksimecon, estis Emilja, kiu havis mirindan nazon.

            – Mi sentas la odoron de jaguaro en la aero! – ŝi subite kriis. Pro la sugesto aŭ ĉar efektive estis jaguara odoro en la aero, ĉiuj levis la nazon kaj flaris fortan jaguaran odoron. Kiel do la Vicgrafo donis neniun averton? Peĉjo kuris al la korto kaj kriis:

            – Sciigu min tuj, pigrulo! Ĉu vi ne vidas, ĉu la jaguaroj jam alvenas?

            La kompatinda sinjoro vekiĝis kun kriego kaj, ankoraŭ plena je dormemo, li rigardis tra la binoklo, sed en la kontraŭa pozicio, tiel ke li opiniis ke la jaguaroj estis tre malproksime. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 5 kaj 6

 Tradukis Jorge Teles

 

5 – La defenda strategio

            – Ili mortigis mian edzinon! – diris, kun tremanta voĉo pro kolero, grandega jaguarego (kiel Emilja kutimis diri). – Mi estas vidvo de mia amata jaguarino per la artoj de tiuj perversaj geknaboj de la bieneto de sinjorino Benta. Ili mortigis ŝin kaj trenis ŝin, ligita per lianoj, al la korto de la dometo kie ili loĝas. Tie ili senfeligos ŝin, kaj, post etendado kaj sekado sub la suno, la felo funkcios kiel tapiŝo en la verando. Nu, tio estas krimo, kiu postulas la plej kompletan venĝon. Milito, do! Mortomilito al tiu amaso da malbonfarantoj.

            – Milito! Milito! – ekkriis la ocelotoj kaj la amerikanaj musteloj kaj la kerdokionoj.

            La jaguarego iĝis kontenta antaŭ tiu entuziasmo.

            – Ni interkonsentu pri la jeno, – li diris. – Morgaŭ matene ni ĉirkaŭos la domon, por ke neniu eskapu. La amerikanaj musteloj kaj la kerdokionoj gardos la flankojn kaj ni, jaguaroj, atakos de la fronto.

            – Brave! Brave! Ni faros tiele! – kriis la bestaro unuvoĉe. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 3 kaj 4

 Tradukis Jorge Teles

 

3. La loĝantoj de la arbaro ektimas

            La sceno de la ĉasado de la jaguaro estis spektata de multaj sovaĝaj bestoj, inter ili tre entrudiĝema simieto. Ĝi tiele miris pri la lerteco de la geknaboj, ke dum longa tempo tre rapide palpebrumis – signo, ke ĝi pensas pri ia simieca ideo. Fine, ĝi finis la pripensadon kaj, saltante de branĉo al branĉo, ĝi serĉis la kapibaron, kiu loĝis apude, ĉe la rando de la rivero.

            – Ĉu vi scias, sinjoro Kapibaro, kio okazis al la jaguarino de la Malvarma Groto? (ja, estis femalo) Ĝi mortis… – ĝi diris, kun ektimigita vizaĝo.

            – Pro kio ĝi mortis, simieto? – demandis la kapibaro. – Ĉu mortinta morto aŭ mortigita morto?

            – Ege mortigita morto. La geknaboj de la bieneto de sinjorino Benta pafis kaj ponardis kaj tranĉis ĝin, kaj poste trenis ĝin kun lianoj ĝis la korto de la domo.

            Kaj tre detale ĝi rakontis la tutan spektitan scenon. La kapibaro malfermis la buŝon. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”