Português Esperanto English Músicas
La Bieneto de la Flava Pego
Dek-unua parto: La Pirlimpimpim-Pulvoro (lasta)
Tradukis: Jorge Teles
1 – La Parolanta Azeno
En la kuirejo Sinjorino Benta paroladis kun onklino Nastasja.
– Kio okazis? – ŝi diris. – Hieraŭ la infanoj enlitiĝis tro frue. Mi tuj rimarkis, ke tio estas signo de granda petolaĵo por hodiaŭ. Matene, kiam mi ellitiĝis, mi neniun vidis. Ili foriris eĉ sen trinki kafon. Kie promenas la diabletoj?
La nigrulino, kiu fritadis iujn fiŝetojn, nur diris:
– Ĉi infanoj devigas nin krucosigni per ambaŭ manoj, sinjo. Certe ili vizitis iun reĝon en la lando de la feinoj. Sed ne zorgu, sinjo. Kiam malsato atakos, ili forlasos ĉiujn reĝojn de la mondo por kuri post ĉi frititaj fiŝetoj.
– Tio vere estas grava, – diris sinjorino Benta. – Nur malsato faras ke Peĉjo kaj Nazulino ne disiĝu de ni…
Ĉi dialogo okazis, kiam la infanoj foriris kun Plumuleto por la unua mirinda vojaĝo. Ili ankoraŭ ne alvenis, sed ili tuj aperos.
La horloĝo sonis la sesan. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 01”
La Bieneto de la Flava Pego
Deka Parto: La Papaga Plumo
Tradukis: Jorge Teles
1 – La voĉo
La historio pri Peter Pan, kiun Sinjorino Benta rakontis al la geknaboj, lasis iliajn kapojn agitoplenajn. Nazulino pensis nur pri Wendy; Peĉjo pensis nur pri Peter Pan, “la knabo, kiu decidis ne kreski”.
Peĉjo ankaŭ ne volis kreski, sed li kreskadis. Ĉiufoje, kiam vizitantoj aperadis, estis ĝuste tio, kion ili diradis, kvazaŭ tio estus agrabla komplimento:
– Kiom vi plenkreskas! – kaj tio ĝenegis lin.
Unu tagon, kiam li estis en la fruktoĝardeno, surgrimpanta sur gujavujo, manĝante la bonajn gujavojn kaj ĵetante al Vostuleto tiujn kun vermoj interne, li je la centa fojo pensis pri tio.
– Kia enuo! – li murmuris de si al si mem. – Mi devas kreski, iĝi je la grando de onklo Antonjo, kun tiuj samaj lipharoj, kiel harplena raŭpo, sub la nazo kaj, kiu scias, tiu sama barba veruko sur la mentono. Se ekzistus maniero esti knabo por ĉiam…
– Ekzistas maniero esti eĉ pli ol tio, – respondis nekonata voĉo malantaŭ li.
Peĉjo teruriĝis. Li rigardis ĉien kaj vidis nenion. Estis neniu ĉirkaŭe.
– Kiu parolas? – li murmuris per tremanta voĉo.
La sama voĉo respondis:
– Mi! Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 01”