Malfaldata animo, ĉap. 255, 256 kaj 257.
255.
kaj li vizitis ĉiujn tiujn kelojn, kun ilia polvaro, kun ilia ŝimaro, kun iliaj etaj neutilaĵoj.
sed estis pordo, kiun la princo malfermadis miroplena, ĉar ĝia koridoro estis malsimila ol la aliaj. ĝi estis pli larĝa, sed pli malhela. la ŝtuparo, strange, ke estis tiel nova, ĉar estis malofte uzata, sed ĝi aspektis tre malnova, de antaûaj tempoj.
ankaŭ la pordo estis stranga, malpura bronzo, grandega, tre fortaj rigliloj.
kaj la princo iris laŭ tiaj koridoroj, malsupren kaj malsupren… kaj atingis certan punkton, kie li ekaŭdis murmurojn, poste muĝojn, poste roradojn… kaj li timis daŭrigi. li timis daŭrigi ĉar li sciis, ke tie malsupre loĝas demono.
la princo neniam vidis tiun demonon, sed li imagis ĝin terura.
okazis, ke iun tagon tiu princo sentis sin malbone, kvazaû siaj internaĵoj estis ĵetataj eksteren de si. kaj decidis, ke venis la tempo koni tiun privatan demonon.
256.
mi transformas mian doloron en provojn pri libroj kaj poemoj. la eblo pri beleco en miaj skribaĵoj ne dependas de la grandeco de mia doloro. se tiele estus, la suferantoj estus la grandaj artistoj.
ekzistas ostroj kaj konkaj molusoj. fremda korpo ene de konka molusko neniam fariĝos perlo.
kial do aplaûdi la artistoj? neniu ostro volis esti ostro. ĝiaj perloj estas do trans ia libera volo.
mi ne volas timi suferadon. la rezulto de ĉi pozicio estas konfuza. libereco!. se mi ne brakumas vin dum mia vivo, nenio rezultos el tio, kion mi verkas. ŝajnas al mi, ke kreado de perloj estas cis mia libera volo.
mi, kiel ĉiam, daŭre navigas ene de ĉi konflikto inter destinado kaj libereco. mi nenion lernas, nenion aldonas. ĉu valoras diri, ke ĉio, kion mi eltrovas, estas tio, ke oni kapablas vivi ene de ĉi konflikto? ene de ĉi paradokso? sen forkuri ale al frenezo?
257.
lasta tago de la lerneja libertempo, el tiuj multaj ferioj de leo kaj bruno. bruno, malĝojeta, eniras kaj eliras la domon. ekstere, li sidiĝas sur la muro kaj rigardadas sian ĉevalinon. antaŭ ol ni foriris, li diris, ke li adiaŭos la ĉevalinon. li iras al ĝi, donas al ĝi kison sur la vango kaj venas al la aŭto.
lia rigardo sekvas la ĉevalinon dum ni iras al la pordego.