Malfaldata animo, ĉap. 284, 285, 286, 287, 288, 289 e 290. (lasta)
284.
kiam mi komencis verki “malfaldatan animon”, venis al mi la ideo skribi ion, kion mi nomis “la dek tagojn, kiuj absolute ne skuis min”, detalajn notojn pri la venontaj dek tagoj de mia vivo. kaj tion mi faris. mi decidis enmeti kelkajn partojn ĉi tie, en kronologia ordo. mi forlasis la ceterajn.
kaj mi memoras aliajn skribaĵojn.
ĉi skribaĵoj estas: malnovaj poemoj, leteroj al Y…, leteroj al Z…, la historio de la saĝulo, la romaneto, en kiu mi estas forrabita de vizitantoj el alia planedo, io, kion oni povus nomi “mi kaj vi”, kiu murdis garcían lorcan?, kaj iu parabolo.
mi decidis ĉion bruligi. restis tri poemoj kaj la rakonto pri la koboldo.
285.
ene de kaoso, ĉiuj ordoj estas ordaj.
mi havas la rajton al kaoso ĉar mi jam organizis min. ĉi prismo akceptas neniun vidpunkton. la asocioj inter la temoj estas ege liberaj.
por mia libereco, unu fojon ankoraû.
mi pardonas al mi ĉiujn ripetaĵojn en ĉi libro. mi pardonas al mi ĉion en ĉi libro. mi pardonas al mi ĉi libron.
286.
paĉjo, donu al mi vian manon, nun. mi volas vin apud mi, ĉar mi sentas, ke venas la tempo forlasi la landon de ĉi libro.
287.
vi, panjo, je ĉi alia flanko.
288.
kaj nun, mano en mano kun du sanktigitaj fantomoj, jen mi ĉe la sojlo de malfaldata animo. mi ne diris ĉion. mi detiris dornojn kaj teksis girlandojn el rozoj.
mi etendis mian animon antaŭ mi, kiel dio kiu malfaldiĝas.
mi kontemplis kaŝitajn hontaĵojn kaj kovritajn dolorojn kaj etajn glorojn preskaŭ forgesitajn.
mi kunvivis kun miaj fantomoj. mi ne liberigis min je ili; por tio, necesus esti ido de aliaj dioj, kaj ne de tiuj el kiuj mi devenas. sed se mi ne forigis ilin, mi faris ilin, pere de ĉi kunvivado, amikemaj kaj nedanĝeraj.
la sopirataj fantomoj estas tiuj, kiuj antaûe estis timigaj demonoj.
289.
mi faldas min denove, por reveni al kunvivado kun aliaj homoj.
ili ĉiam havas ion por lerni aû instrui.
kaj nenio pli.
290.
kaj jen, do, la momento kiam ĉiaĵoj silentas ene de mi.
kuritibo, 10a.nov.1982.