Posts

Publicado em

o dia sem nome, 23 (final)

O dia sem nome, 23 (final).
O dia sem nome.

A madrugada surgiu com a mesma ternura. Rósea e fria, primeiro aqui, depois ali, a brisa, o vermelho, o dia. O dia que não teria nome. O primeiro dia de uma série de desesperados dias iguais. Geleiras desceriam, continentes deslizariam, por que não novos Andes e novas fossas oceânicas?
Desceu sobre a terra o primeiro dia da descriação.
Não havia homem a perguntar para quem a luz foi feita ou para quem foram separadas as terras das águas.
Em volta, no buraco sem fundo, a mesma regularidade, silenciosa, desconhecida, eterna.

*********************************************************

Foi Wilhelm, Gaston, Sven, Ali ou Luís, aquele que queimou noites acordado, em busca da fórmula maligna?
Foi o Deus dos dez mandamentos, quem apontou seu dedo em direção ao planeta azul?, com seus míseros quatro e meio bilhões de anos!
Foi James, Mark, René, Gaspar, Giuseppe ou Vassili, o Mestre da Guerra que patrocinou a estadia de luxo aos sábios da destruição inapelável?
Foi o Deus da vitória, quem soprou a morte sobre a vidinha teimosa da poeirinha?, essa vidinha com seus três e meio bilhões de anos!
Ari ou Hector, Mulla ou John, Arnold ou Matteo, o homem que trancou à chave os papéis do projeto implacável?
Foi o Deus do dilúvio, arrependido pela segunda vez por ter criado, que resolveu descriar?
Hindu ou grego, peruano ou iraniano, belga ou coreano,
russoouamericanoouchinês?,
aquele que deu o sinal aos computadores orbitais, seguido de outros sinais por pura segurança, retaliação, vingança,
senósnosvamoselestambémsevão,
senósnãoescaparemosninguémescapará,
nadavaisobrarparacontarcomofoi
nemoquêexatamenteaconteceu…
A terra não teve chance de chorar seus mortos. Foi inútil o grito agoniado dos últimos profetas.
A qual Deus foi feito o sacrifício absoluto, idiota e fatal?
********************************************************

Foi tudo de repente. Foi tudo tão de repente! O assobio e a morte. A foice degolou simultaneamente a todos os micróbios do planeta vadio. Crianças mamando, velhos apagados e semimortos, fetos e soldados, homens que lutavam e casais em êxtase orgástico.
Não houve aviso, e, exatamente por isso, não houve espera nem desespero. Ninguém tivera tempo de tecer a lamentação de Cassandra. O fim tocou de mansinho, abateu um homem assinando a ruína de todo um povo com a mesma doçura com que desmanchou o suspiro do menino apaixonado.
Chegou com a mesma brandura para o homem que acabava de escrever um livro qualquer e um qualquer outro homem que acabava de ler um outro livro qualquer.

Curitiba, 07 de outubro de 1976.
Publicado em

Gil Vicente 31. AKTO PRI LA HISTORIO DE DIO (1527)

la morto

Resumo:

Anĝelo prezentas la prologon. Li diras ke oni spektos la kreadon de la mondo “ab initio” (ekde la komenco) ĝis la Resurekto. La mondo estis kreata sed Lucifero estis kaptata de envio. Laŭ Belial, la helpanto de Lucifero, Dio donis al la viro kaj al la virino tion, kion Li prenis de la demonoj. Lucifero ordonas al Satano: “Transformu vin en serpenton, por trompkaŝemo, por ke vi aspektu kiel de la sama fruktoĝardeno, tiu, kiu ĉion scias pri la specialaj proprecoj de la fruktoj. Kaj vi diru: Gracia sinjorino, vi sciu ke la frukto al vi malpermesata, ho, kiom da scienco estas en ĝi entenata.”
Post la unua peko, nome la malobeo, la Anĝelo venigas la Mondon, vestata kiel reĝo, kaj la Tempo. La mondo devas proponi al Adamo kaj Eva la kondiĉojn por dumviva sintenado. Venas la Morto kaj Eva diras: “jen, ĉi malĝojaĵo estas de mi naskita, pro nia malĝojo”. La Mondo venigas Abelon, la unuan viron naskiĝintan de virino, kiu konos la Morton. Abelo, ŝafista knabo, kantas kanzoneton kiu laŭdas la naturon. Satano tentas Abelon, sed estas forpelata. Venas la Morto por konduki la paŝtiston. “Ho, Tempo, do ĉi tie estas tiel mallongaj la vivoj?”. La Morto lasas lin en la Limbo. Ĝi ankaŭ kondukas Adamon kaj Evan. La Mondo venigas Ijobon. Satano tentas lin, ljob estas punata per la morto de siaj gefiloj, la perdo de siaj posedaĵoj kaj la lepro. Antaŭ la Morto diras Ijob: ” Ĉar Li estas la juĝanto pri la vero, sen plia prokrasto fariĝu Lia volo.” La Mondo venigas Abrahamon, Moseon, Iesajan kaj Davidon. Diras Abrahamo: “Ho tre alta Dio, nekonata, sinkaŝata, montru vi al la gentoj, ĉar jam estas la horo.” Diras Moseo: “Kaj Li persone estos ĉe mi, kiam mi skribos la kvin librojn.” Kaj diras David: “La plej de Dio akceptata ofero estas la suferanta spirito.” Kaj diras Jesaja: “La ofero estas la Mesio, kiu naskiĝos en Bet-Leĥemo, lando de Judujo.” La kvar laŭdas la kreadon de la Mondo kaj, ĉiu laŭ sia maniero, anoncas la alvenon de la Mesio. La Morto kondukas ilin. Venas Johano, la Baptisto, kaj li predikas: “Ho, furiozaj serpentoj kiuj vagas en la montaro, ho ferocaj drakonoj kiuj vagas en la dezertoj, aŭdu la sekretojn kiuj estas kaŝataj.” Li estas tentata sed forpelas Satanon kaj anoncas la Kriston. Ankaŭ li estas kondukata de la Morto. En la Limbo li renkontas la aliajn mortintojn kaj ili kunkantas himnon, per kiu ili petas al la Virgulino ke ŝi liberigu ilin de la malluma prizono, pere de la nasko de ŝia filo. Venas Kristo. La Monto, la Tempo kaj la Morto genuiĝas. Kristo parolas al la Mondo kaj al la Tempo. Satano tentas lin per la bibliaj tentadoj (en la tento pri la adorado, anstataŭ la lokojn de la Biblio, menciiĝas portugalaj urboj). Kristo diras ke li devas iri al Jerusalemo “Ĉar la vipilo atendas min”. Kaj foriras. Post la sceno de la Resurekto kantistoj kunportas mortintan Kriston en procesio. Trumpetaj kaj flutaj sonoj aŭdiĝas. La resurektita Kristo liberigas la arestitojn el la Limbo.

GV099. Abelo, paŝtisto

Adorae, montanhas,
O Deos das alturas,
Tambem as verduras;
Adorae, desertos
E serras floridas,
O Deos dos secretos,
O Senhor das vidas:
Ribeiras crescidas,
Louvae nas alturas
Deos das creaturas. Louvae, arvoredos
De fructo presado,
Digão os penedos,
Deos seja louvado,
E louve meu gado
Nestas verduras
O Deos das alturas.		 Ho montaro, adoru
La Dion de la altaĵoj,
Kaj ankaŭ vi, verdaĵoj;
Adoru vi, dezertoj
Kaj florantaj montoj,
La Dion de la sekretoj
Kaj Sinjoro de la vivoj:
Krestantaj riveroj,
Laŭdu en la altaĵoj
La Dion de la kreitaĵoj. Laŭdu vi, arbetoj,
De ŝatataj fruktoj,
Diru la ŝtonegoj,
Estu laŭdata Dio,
Kaj mia brutaro,
En ĉi verdaĵoj,
La Dion de la altaĵoj.

(kantas Jonatan Théo)

GV100. Malliberuloj

Voces daban prisioneros,
Luengo tiempo estan llorando,
En triste cárcel escuro
Padeciendo y suspirando,
Con palavras dolorosas
Sus prisiones quebrantando:
– Que es de ti, Vírgen y Madre,
Que á ti estamos esperando?
Despierta el Señor del mundo,
No estemos mas penando. Oyendo sus voces tristes,
La Vírgen estaba orando
Cuando vino la embajada
Por el ángel saludando,
“Ave rosa gracia plena”
Su preñez le anunciando,
Suelta los encarcelados,
Que por ti estan suspirando:
Por la muerte de tu hijo
Á su padre estan rogando.Crezca el niño glorioso,
Que la cruz está esperando.
Su muerte será cuchillo,
Tu ánima traspasando.
Sufre su muerte, Señora,
Nuestra vida deseando.		 Voĉoj audiĝas de malliberuloj,
Longe ili ploradas,
En malluma kaj malĝoja prizono
Ili suferas kaj suspiras,
Per malĝojaj vortoj
Ili malfortigas siajn prizonojn:
– Kie vi estas, Virgulino kaj Patrino,
Ĉar ni vin atendadas?
Veku la Sinjoron de la Mondo
Por ke ni ne plu suferu. Aŭdante ĉi malĝojajn voĉojn,
La Virgulino preĝadas
Kiam venas la ambasadoro
Pere de la anĝelo, kun la saluto,
“Saluton, rozo graciplena”,
Kaj li anoncis ŝian gravediĝon.
Liberigu la malliberuloj
Kiuj suspiras al vi:
Pri la morto de via filo
Ili petas al la patro.Kresku la glorplena knabo,
Ĉar la kruco atendadas.
Lia morto estos tranĉilo
Kiu trapasos vian animon.
Suferu ĉi morton, Sinjorino,
Per deziro de niaj vivoj.

(kantas Geovani Dallagrana, Graciano Santos kaj Kátia Santos)

Continue lendo “Gil Vicente 31. AKTO PRI LA HISTORIO DE DIO (1527)”

Publicado em

la tago sen nomo, 22

La tago sen nomo, 22.
Baby Longfuck ne mordis la duan pecon da fromaĝo. Li haltis, por atenti la zumadon, ĉu eble tio estas speco de alarmo je alta frekvenco, la brako pendis kaj lia orumita kaj perfekta korpo ekfluidiĝis, kvazaŭ statuo de nuda Adoniso kiu fandiĝas.
Ekstere, ĉiam la samaĵo. Ĉar estis en Novjorko, tamen, la silento aspektis pli granda ĉar naskita de plu intensa ĝemado. Milionoj da loĝantoj, kvazaŭ monstra, senrespekta, skandaliga, aŭdaca kaj obstina kolonio el termitoj, ĉiuj malfariĝis kun la sama ektimo, kiu tamen ne estis plenumita en la konscienco. Ankaŭ okazis katastrofoj kun fajro, akvo, interfrapoj, faladoj, ĉio en pli granda proporcio, sed kia distingo estas nun inter pli granda aŭ pli malgranda proporcio?
La formikejo estis venkata, finfine. La enorma Babilono estis disfrakasita sennecese ke venu la Atilo de la Nenio por dissterni salon sur la ruinaĵoj ĉar ankaŭ la bestoj kaj la plantoj rapide dancis la grandegan valson de la eldetruo de la vivo.
Hamleto, sola kaj agonianta, en la granda scenejo, ne finis sian monologon pri angoro kaj deliro. Restis la tekstoj. Sed nek tineoj restis por vori la literojn, dum ili ignoradas la doloron kaj la frenezon de la mondo. Torturantoj kaj torturatoj senpudore sin miksis, la sama senforma pasto, senemocia kaj senkapabla. Finiĝis la humileco antaŭ la forto sed ankaŭ finiĝis la espero por iam finigi la forton de la forto. Dum multaj jaroj la grandegaj templaj navoj eĥadis la falon de aĵoj kaj vitraj rompitaĵoj kaj murpecoj. La dioj ne plu bezonadis templojn ĉar ne plu ekzistis homoj kiuj bezonas diojn.
Komputilo en ia afrikana ĉefurbo ironie finiĝis la kalkuladon kiu indikas la nomon de la unua elektata prezidanto. Elektata sed ne kronata, se ne per la krono de la morto.
Kion diri pri serpentoj kaj skorpioj kaj araneoj, plenaj je veneno? Kion diri pri turdoj kaj cignoj kaj sciuroj? Kion diri pri la granda militludado de la novicaj soldatoj, amputita de sia bruega tondrado de la peza, danĝera kaj idiota artilerio? Kion diri pri la aflikta orgio de korpoj enmiksataj inter drogoj kaj ŝvito, ĉiuj penante por esti feliĉaj en fuĝema momento de orgasmo, forgesataj pri tio ke, por granda ĝuo sufiĉas paro plena je amo kaj konfido?
La kulpigitaj estis senkulpigitaj, la faritaĵoj estis malfaritaj, la regadoj malregitaj, la maskigitaj, senmaskigitaj. La kredintoj, nekredigintaj, la feliĉaj, malfeliĉigitaj, la honoritaj, senhonoritaj, la armitaj, senarmigitaj. La kredintaj, malkredigitaj, alĝustigitaj, malalĝustigitaj, infektitaj, malinfektitaj, akordigitaj, malakordigitaj.
Malorganizo, malnivelo, maldirekto, malakordo, malkonsolo, malafero, malintenco, maldispono, malordo, malespero, malkontrolo.
Ĉio tio estis Novjorko. La plej granda vakuo de la tero. Egala al ĉiuj aliaj vakuoj. La plej granda silento de la mondo. Kiel ĉiuj aliaj silentoj. La granda misfarunigita pasto. Fero, cemento, asfalto, antaŭ la vento, la suno, antaŭ tio kio estis sed ne plu havas signifon, estis, sed ne plu helpas.