o dia sem nome, 20

O dia sem nome, 20.

O carro foi parando de repente, deu uns saltos e morreu. Nenhum dos dois entendeu o escurecimento rápido e simultâneo, o escorregar pra baixo, o desmanchar-se sobre as poltronas de plástico, tudo consequência daquele tinido. O relógio do jovem atingiu duas horas, passou das duas, continuou um tempo, aumentando o seu atraso em relação ao exame de biologia que nunca foi feito. Próximo dali um disco tocou no silêncio, desligou-se e nenhuma mão gentil pode escolher novo sucesso para atrair a atenção dos passantes, que não passavam. Como no resto, houve fogo e água e poeira, cada vez menos, até que só a natureza, morta sem recurso, imperou soberana: dia e noite e dia e noite, não segunda nem lundi nem getsuyôbi. Frio e calor, não inverno nem lêto nem winter. Chuva e sol, o elemento, não a palavra. Abelhas que não mais existiam não se chamavam abelhas e não fabricavam o mel que não mais se chamava mel. O vinho apodreceu nos tonéis e não houve mais embriaguês divina nem satânica embriaguês. Não havia algo com o nome caranguejo, nem havia o nome caranguejo. Moribundos não agonizaram para morrer. As sujeiras venceram as donas de casa aflitas que não mais eram donas nem estavam mais aflitas. Nas fazendas o capim sumira, os animais se misturaram ao punhado de fezes de boi, de vaca, de ovelhas e cavalos e galinhas e patos, fezes puras de contágio, limpas de vírus, isentas de doença. O reitor não assinou a demissão do professor rebelde e não foi, por isso, elogiado pelos poderosos. Onde estavam os poderosos?
Vinte dias depois, junto à costa chilena, caiu no oceano um módulo espacial com cinco tripulantes. Tinham perdido todo o contato e perceberam que algo acontecera porque registraram com os aparelhos de emergência explosões, incêndios, escuridão total sobre as cidades. Vinham aflitos para descobrir a causa de tudo aquilo, foi puro acaso terem caído no mar, o controle de emergência era cheio de falhas. Dois deles se afogaram de imediato naquelas águas. Três chegaram à terra. Caminharam desolados, não havia planta no chão, não havia gente na cidade, não havia ave no céu. Nem uma mosca, nem uma serpente, nem um raminho. Perambularam em desespero, famintos, um enlouqueceu e se afastou em direção ao mar, falando sozinho. Os outros dois, unidos, esperaram a morte. Sentiam neles algo envenenado, como se estivessem se diluindo lentamente. Os dedos caíam, a carne amolecia e se soltava. Só os olhos ficaram, redondos, arregalados, olhando durante muito tempo aquele amontoado de coisas inúteis e silenciosas. Desde Treblinka, Auschwitz, Buchenwald, que o mundo não via aquele olhar, acusador e eterno. A palavra vergonha perdera o sentido.

Gil Vicente 25. LA JUĜISTO DE BEJRA (1525)

pero marques

Resumo:

Pero Marques, la edzo de Inês Pereira, estas juĝisto en Beira. Oni klaĉas pri lia maniero juĝi kaj la reĝo lin alvokas, por ke li juĝu en la kortego. La pordisto prezentas al li seĝon por ke li sidiĝu dum la sesio, por montri ke li estas simplulo. Li ne scias kiel sidiĝi kaj ordonas la venon de benketo. Venas Ana Dias por postuli juĝon, ĉar oni seksperfortis ŝian filinon. La juĝisto diras ke tio estas agmaniero de gejunuloj. Li aldonas ke oni devas ekzameni la tritikejon, kie okazis la pariĝo. Se la plantoj estas tretitaj, okazis disputo kaj la perforto okazis. Kontraŭe, ne. Venas ŝuisto kaj diskutas kun Ana Dias. Ŝi kondukis lian filinon al pekado, invitante la junulinon al renkontiĝo kun viro. La juĝisto prezentas la verdikton: se la invito estus por labori, ĉu ŝi akceptus? Tamen li ordonas ke oni vipu la akuzitinon. Venas eskviro. Li enamiĝis al maŭra junulino kaj petis la servojn de Ana Dias. Malgraŭ tio, ke li elspezis sian tutan monon, li ne sukcesis havi la junulinon. La Juĝisto senkulpigas la parigistinon Ana Dias. La sama eskviro petas al la Juĝisto ke li ordonu al lia servisto la redonon de la novajn vestojn ĉar la junulo ne plu volas servi. La Juĝisto diras ke ĉio restu egala, sen ia ŝanĝo. Venas kvar fratoj por diskuti pri heredaĵo, azenon kiu apartenis al la mortinta patro. Dum la diskutado, la fratoj montras siajn distintilojn: unu estas pigrulo, la dua dancisto, la tria ŝatas skermi kaj la lasta ĉiam enamiĝas al iu virino. La juĝisto ordonas ke la azeno ĉeestu en la venonta aŭdienco, por ke li juĝu. Ĉiuj kantas kaj finiĝas la komedio.

GV078. Amador

Leixar quero amor vosso,
Mas não posso.
    Mi volas forlasi vian amon,
Sed ne sukcesas.

(kantas Jaqueson Magrani)

GV079. Ĉiuj

Vamos ver as Sintrans,
Senhores, á nossa terra,
Que o melhor está na serra.
As serranas Coimbrans
E as da serra da Estrela,
Por mais que ninguem se vela,
Valem mais que as cidadans:
São pastoras tão louçans,
Que a todos fazem guerra
Bem desde o cume da serra.
Ni iru por vidi la sintraninojn,
Ho sinjoroj, en nia lando,
Ĉar la plej bono estas en la monto.
La montaraninoj de Koimbra
Kaj tiuj de la Montaro Stelo
Eĉ se neniu konsentas,
Ili pli valoras ol la urbaninoj.
Ili estas paŝtistinoj tre graciaj
Kiuj militas kontraŭ ĉiuj (*)
Ekde la montopinto.

(*) En la tempo de Gil Vicente oni paroladis pri “militoj pri amo”.

(kantas João Batista Carneiro)
Continue lendo “Gil Vicente 25. LA JUĜISTO DE BEJRA (1525)”

la tago sen nomo, 19

La tago sen nomo, 19.

Novjorko, la 14a de aprilo, je la 11a horo.

ne hazarde oni nomas min Baby Longfuck, pensis Baby Longfuck dum li streĉadis la nodon per kiu li buŝ-ŝtopis la viron.
Ekde la tria frumatene li estis en tiu domo, silentema kvazaŭ reptilio, ĉion kontrolante. Unufoje pli Baby iris al la vizitĉambro, por ekzameni la malplenan straton, denove sin rigardis en la granda spegulo, admiris sian nudan korpon, fortan, rozan, atletan kaj belan, deksep jaroj lumantaj je gracio, la grekaj dioj devus esti tiaj, li pensis, ridetis, ordigante la helajn kaj buklajn harojn, li sendis al sia bildo kison blovatan sur la fingroj.
Li estis je la oka ŝtelado de sia vivo. Baby Longfuck ĝojegis pro feliĉo. Li reiris al la ĉambro de la etuloj, la du korpetoj jam ŝanĝadis la koloron. Rilate ilin, Baby estis kompatema. Post kiam li ŝnurligis la viron, la virinon kaj la servistinon, li iris al la ĉambro de la knaboj kaj rapide injektis la venenon. Ili eĉ ne vekiĝis, la plej juna nur levis la manon al la nadlo por forigi ion kiu povus esti kulo. Baby atendis ĝis kiam ili mortis, karesante la longajn harojn de la etuloj. Kiam li rimarkis ke ambaŭ ne plu spiris, li kuŝigis ilin en saman liton, kovris ilin per littuko, kunigis la peplomojn en angulo de la ĉambro, kisis la du malvarmajn fruntetojn kaj foriris. Li fermis la pordon, senvestigis sin, iris al la duŝejo, lavis la vizaĝon, kombis sin, kisis sian bildon en la spegulo, desegnaĵo de la lipoj restis, kaj li iris al la ĉambro de la servistino.
Continue lendo “la tago sen nomo, 19”