La tago sen nomo, 15.
Vieno, la 15a. de aprilo, je la 17a horo.
Ingrid Siegdal, vidvino, kvindek jaraĝa, sidiĝas en malnova seĝo kaj spektas la dramon en la televidilo. Hodiaŭ Ingrid ne preparos la vespermanĝon. Li vojaĝas kaj ŝi telefonis kaj avertis pri dormo ekstere. Ingrid atente aŭdas. Estas viro kiu alparolas al virino ripetatajn vortojn kiuj fluas en ĉeno neniam finiĝanta, ili senlace parolas kaj Ingrid ne havas iun, al kiu paroli. La domo estas pura, terure pura, la tolaĵon ŝi jam zorgis, laŭ la etaj detaloj rilate la manieron faldi ĉion kaj la specifa loko por ĉiu vesto. La brilo, la ordo kaj la odoro de lesivo diras al Ingrid ke ŝia misio plenumiĝis unu tagon plie. Ingrid tuj dormemos, ŝi vidos antaŭ si unu plian vesperon sen ke ŝi nenian utilaĵon faros.
De dudek jaroj ŝi servas la saman edzan paron, ŝi konas la domon kvazaŭ ĝi estus sia propra korpo, la koloroj, la aferorganizoj, la ŝanĝo de la kolornuanco de la kurteno, kiu maljuniĝas kune kun ŝi.
Ingrid ne havas iun, al kiu paroli. Li ne ŝatas bruon, ŝi, kiam enhejme, fermas sin en la ĉambro, por traduki eksterlandajn revuojn. La telefono ne devas soni pli ol unufoje kaj la porda sonorilo devas esti tuj kontrolata. Ingrid jam alkutimiĝis al ĉi silento. Ĝuste pro tio ŝi sin banas tuj post vekiĝo, nur unufoje, dum ĉi dudek jaroj, la telefonsonorilo sonis pli ol postulata. La virino respondis, poste rigardis ŝin malameme. Li silente trinkis la refreŝigaĵon, neniam lia vizaĝo montros indikon pri perforto aŭ amo.
La filoj venis kaj foriris. En la komenco ili ridadis, ludadis, sed la ĉeesto de la patro, tiu ĉiopova sfinkso kun lipharoj kaj okuloj kaj rigardo de drako, tio finfine silentigis la infanojn. Iom post iom, ĉio trankviliĝis. Unue ili silentadis nur vespere, kiam la patro estis enhejme. Poste la silento de la vespera tombejo kontaĝis la kompatindajn ĝemelojn kaj ili silentis ankaŭ dumtage, malproksime de patro kaj patrino, ili ludadis malmulte, malmulte kriadis. Ingrid tentadis ilin per tiklado, ili ridis iom kaj diradis ke la kapo doloras.
