o dia sem nome, 10

O dia sem nome, 10.

O que foi que acordou Mieco?, que estranho pressentimento a fez abrir os olhos tão antes de soar a campainha do despertador? Procurou o vidro de champu, colocou-o na cabeceira, ficou olhando o jovem que continuava à espera, que continuaria à espera, sem entender que assovio era aquele que começara a soar. O jovem foi ficando curvo, de repente, Mieco assustou-se, sentindo que seus olhos se desmanchavam, quis levar a mão ao rosto mas a mão colara nos panos, ela colara nos panos, Mieco não sentia mais seu corpo que afundava, se desfazia, não ouvia mais o ruído lá fora, que mãos misteriosas estavam abafando, fez-se o silêncio de um sepulcro no seu apartamento e em todos os outros e também lá fora e pela primeira vez, em milhares de anos, Tóquio mergulhou numa quietude que duraria uma eternidade.
Nas praças, nas igrejas, nos edifícios, nas prisões, nos hospitais e nas escolas, nas repartições públicas e nas enormes mansões, nos casebres humildes, nos estúdios de cinema, nas imensas estações e nos aeroportos, era tudo silêncio.
Mas houve alguns desastres, sim, panelas ao fogo que derreteram, aquecedores ligados até que se romperam os circuitos, aparelhos que fundiram ao calor, incêndios isolados que cresciam e se transformavam num só incêndio, explosões que derrubaram algumas construções, contrabalançadas por águas de torneiras que não foram fechadas, derramadas e espalhadas enquanto houve energia a encher as caixas. 
Nalgum lugar uma janela bateu durante dois dias, até que o vento parou. Noutro lugar um incêndio irrompeu durante sete horas e um tanto mais longe um outro incêndio devorara alguns quarteirões silenciosos, durante três dias. Nada se movia, a não ser os escombros e o fogo e a água e a poeira, sobre a farinha do que tinha sido um formigueiro humano.
Mas não houve pânico. Não havia viv’alma para temer desabamentos, inundações, explosões ou incêndios. Os homens estavam mortos, os cães e os gatos e os ratos, as baratas e as moscas, caracóis, vermes, formigas, bactérias, o ciclo tinha sido interrompido.
Durante quantos milênios, depois, só os elementos da natureza incansável, que desmanchavam sem pressa aquele amontoado de pretensão, transformando-o num árido deserto?
Tóquio, como todo o resto, estava morta.

Trilogio de la Barkoj – gil vicente 17. AkTO PRI LA BARKO DE PURGATORIO (1518)

kamarado de la Diablo

Resumo:

Tri Anĝeloj kantas himnon laŭdante la barkon de Paradizo. Unu el la Anĝeloj kaj la Diablo anoncas siajn vojaĝojn. Tamen la barko de la Diablo ne kapablas moviĝi. La Anĝelo klarigas: “Estas la barko de la damnitoj; ĉar hodiaŭ estas Kristnasko, ĝi havas rompitaj la remojn; ĝi estas sur seka tero. Ho, vi, senzorguloj, atentu pri tio!” Do, la barko kiu iras al Infero ne sukcesas moviĝi dum la Kristnaska nokto. Iom post iom alvenas la ĵus mortintoj, laŭorde: terlaboristo, foirvendistino, paŝtisto, paŝtistino, knabo kaj profesia kartarludisto. Ĉifoje la mortintoj estas laboristoj kiuj respondecas nur pri peketoj. La foirvendistino mencias Brazilon. Ĉar al ili estas malpermesata la eniro en la barkon de la Gloro, ili devas restadi en la purgatoria plaĝo, ĝis ili ricevos la meriton iri al Paradizo. La knabo enbarkiĝas kun la Anĝeloj kaj la Diablo kunportas nur la kartarludisto, ne pro tio ke li ŝteladis sed ĉar li dumvive negadis la diajn misterojn. Li kloplodas por sin defendi: “Ĉu hodiaŭ ne naskiĝis Dio ĝuste por elaĉeti la pekulojn?” La Anĝelo diras: “Kio estas tio, kion vi volas diri? Do, per lia nura sufero la negantoj sin savus?”

GV039. Tri Anĝeloj

Remando vão remadores
Barca de grande alegria;
O patrão que a guiava,
Filho de Deos se dizia.
Anjos erão os remeiros,
Que remavão á porfia;
Estandarte d’esperança,
Oh quão bem que parecia!
O mastro da fortaleza
Como cristal reluzia;
A vela com fé cozida
Todo o mundo esclarecia:
A ribeira mui serena,
Que nenhum vento bolia.
Remadas la remistoj,
Barko de granda ĝojo;
La kondukanto onidire
Estas filo de Dio.
La remistoj estas anĝeloj
Kiuj vigle remas;
Standardo de espero,
Ho, kiel vi bele aspektas!
En la defenda parto, la masto
Lumadas kvazaŭ kristalo;
La veloj, kudritaj per fido,
Al ĉiuj homoj instruas:
La plaĝon, tiel trankvilan,
Nenia vento skuas.

(kantas Geovani Dallagrana, Gerson Marchiori, Graciano Santos kaj Rubem Ferreira Jr.)
Continue lendo “Trilogio de la Barkoj – gil vicente 17. AkTO PRI LA BARKO DE PURGATORIO (1518)”

la tago sen nomo, 9

La tago sen nomo, 9.
 

          Getsemane, je la sama horo.
 

          Ververe ĉi nokto estas la nokto de mia agoniado; pensas la malĝoja viro, dum li plenigas la duan vinglason. Jen la nokto, kiam mi ne malpermesos al la koro la malfermon de la sanga vundo, ĉar la pokalo tropleniĝas; li daŭras, dum li trinkas la amaran farbaĵon de la pistitaj vinberoj. Nenion plie mi havas por toleri, nenian plian destinon por elteni, nenian plian fatalon por suferi. Mi cerbumos pri ĉio cerbumota kaj estingos la flamon. Jen la horo, jen la horo, tiu, kiun mi elektis por esti la horo de mia libero.
          Mi volas kraĉi eksteren ĉi mian turmenton kaj ĉi mian angoron. Mi nur suferos tion, kion mi determinis por suferi, nek unu minuton plie. La limo estos la tria vinglaso de ĉi mistika supeo de mia lucida mio kun mia mio freneza.
          La malĝoja viro, tridek tri jaraĝa, kompetenta pri la homo kun lia mizero kaj lia gloro, kapitulacas. Li alvenas al la sojlo de sia tasko. Poste li intencas sin meti sub la efiko de mortiga drogo.
          Tamen li havas iom da tempo, li ankoraŭ volas skribi ion. Kiu devos esti, eble, lia lasta krio pro senespero.
          La malĝoja viro sentas kapturniĝon, ĉio ekaperas pli koloraj, apartigitaj, sufiĉaj, gravaj. Li ŝaltas la muzikon, Preludo kaj Morto de Amo, de Tristan kaj Izolde. La longaj notoj ekŝvebadas en la spaco, li sentas ke li povas marŝi apogante sin sur la akraj smeraldaj ponardoj kiuj estas tiuj sonoj.
          Ĉi tio estas frenezaĵo, du glasoj kun vino kaj mi jam deliras kvazaŭ antikva dio. Mi ne volas hasti por foriri.
          Li iras al la necesejo kaj lavas al si la vizaĝon. La bruo kaj la malvarmo de la akvo ekscitigas. Li malrapide sekigas la vizaĝon kaj atentas la ekstazon de la muziko, ekstazo kiu apartenas ankaŭ al li, ebriiga, krom la limoj de elteneblaĵo, sed sekura, sin regata, entenata en kontrolata kaj garantiita prizono. Poste, jes, en la morto de amo, okazos la totala kaj apokalipsa liberiĝo.

Continue lendo “la tago sen nomo, 9”