apolono kaj hiakinto, 14

apolono kaj hiakinto, 14.

alio intencis ekpreni la litkovrilon sed hontis kaj haltigis la geston. li rigardis malsupren, kvazaŭ ŝafido, kaj atendis ian ordon. nuda, frostotremanta. teofilo leviĝis, envolvita de la kovrilo, plenigis alian glason. prenu. trinku iom. kovru vin ĉar malvarmiĝas, ĉu vi ne sentas malvarmon? li klinis sin, prenis la surplankan litkovrilon kaj kovris alion. Li timas, li havas vilaron sur la tuta ventro, li ne estas malgranda, li ne estas kiel luis’. Mi ne ŝatas paroli tiamaniere, per ĉi voĉo, mallaŭta, intimeca, li suspektos. Cetere, kio gravas?, li jam devus scii pri tio, kion ni faros tujtuj… ni… ni… Ne, ne, mi ne ŝatas ĉi vorton. Kelkaj vortoj estas strangaj, ni klopodas por kontroli ilin kaj, kiam ni rimarkas, ili venas supren kaj jen ili jam pensitaj. Se mi estus ŝafisto kaj malfermus la pordegon, mi lasus ke eliru la ŝafojn, unun post la alia, ĉiujn blanketajn, sed aperus iun nigran ŝafon kaj mi ŝlosus ĝin kaj ne permesus ke ĝi eliru kaj ĉi nigra ŝafo estas malagrabla fivorto kaj pro tio mi ne permesos al ĝi foriri kaj ni supozu ke la nigra ŝafo estas la vorto fiki kaj ĝi volas liberiĝi kaj forlasi kaj mi kontrolus kaj permesus ke foriru la blankajn ŝafinetojn kaj mi povus diri ekzemple ke alio kaj mi demetos la vestoin kaj ni dormos kune sed tio nenion signifas kaj poste mi kaj alio amos unu la alian sed ĉi tio ne estas vero ĉar mi ne amas lin kaj kun li mi volas nur ĝui kaj se mi volus li permesus ke mi faros ĉion, kion mi volas, ĉar li estas mia servisto, sed mi ne volas ke li estu servisto kaj mi opinias ke, se li enmetos la genuon interne de miaj kruroj mi malfermos kaj permesos ke li… sed estas tro granda… kaj ni fikos ĝis morgaŭ jen la nigra ŝafo pasis!
teofilo staris ĉe la fenestro, rigardante tra la fendoj. li turnis sin. la servisto  ankoraŭ kuŝas, tre senmova, sed la glaso estas malplena. kiam teofilo alproksimiĝis, li montris duonon de la korpo. ĉi kovriloj estas merdaĵoj. prenu pli da vino. nun mi iras al la kvara aŭ kvina glaso, mi eĉ ne scias. li plenigis la du glasojn. prenu! li sidiĝis apud la piedoj de alio. sciu, alio, mi scias ke estas malfacile por homoj subite parolu… vi ĉiam devas obei, subite… intimiĝi… estas malfacile, ĉu ne? trinku kaj tio iĝos pli facile. ĉu vi jam ebriiĝis antaŭe?
ne.
sed vi certe jam trinkis tro da vino?
jes.
ĉio iĝadas tre bunta. kaj li haltis la rigardon rekte al la kruĉego. plenigu mian glason. ŝajnas ke mi ne plu povas leviĝi.
la sinjoro sidas sur mia litkovrilo.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 14”
Visitas: 201

apolono kaj hiakinto, 13

apolono kaj hiakinto, 13.

unu horon poste, la servisto alvenis. ŝajnis, ke li estas atendata.
Kiel strange, konduki min supren. la virino tiris lin post si.
li estas supre. li ordonis ke vi venu supren tuj post via alveno. la servistoj prizorgos la ĉevalojn kaj la ŝarĝon.
la servistoj? kaj la pordo malfermiĝis.
eniru kaj fermu la pordon. jen. ĉu vi multe malsekiĝis? teofilo kuŝadas, envolvata en litkovriloj. estis alia lito kaj tino kun varma akvo.
la mantelo iom helpis sed poste ekpezis. estas pli malproksime ol mi pensis. ĉu mi malsupreniru?
ne.
kion mi devas fari?
vi ne dormos malsupre. mi diris al la tavernisto ke ni vojaĝas kune. bone ke vi venis kun la mantelo.
kion mi devas fari?
ŝlosu la pordon, demetu la vestojn. eniru en la varman akvon. ili alportos la manĝon ĉi tien. mi ne volas esti sola ĝis kiam venos la nokto. vi restos kun mi kaj ni ludos ĵetkubojn.
alio malrapide forprenis la mantelon, akvo gutadis, li etendis ĝin en angulo, surplanke. poste, li turnis la dorson al teofilo, kapo malsupren, kaj dummomente senmoviĝis. teofilo ellitiĝis, envolvita per la kovriloj, tuŝis lin je la ŝultro per unu mano.
mi ne volas resti ĝis la nokto sen io por fari. vi frostiĝas, putinaĵo! eniru tuj en la varman akvon.
alio lante demetis la pantalonon. teofilo ne volis rigardi, turnis sin kaj formarŝis. Do, estas nura servisto! li ne rigardis sed sentis pikadojn de vespoj en la koro kaj lia sekso tremeris. li kuŝiĝis. li aŭdis la sonon de la akvo. li komfortiĝis meze de la kovriloj. alio tremadis. per la manoj li portadis akvon sur la korpon, teofilo aŭdadis la bruon kaj imagadis ĉiun movon.
ĉu la akvo estas varma?
jes.
Li hontas pro mia ĉeesto. Mi devas trankviligi lin, mi ne devintus fari tion. Espereble mi ne estos kaptata de tria kaptilo…
oni frapis ĉe la pordo. alio kuntiriĝis kaj permane kaŝis la seksmembron. teofilo leviĝis, ordigis la litkovrilojn, rapide elmontrante sian kamuflatan nudecon.
li levis la pordostangon. la tavernisto eniris.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 13”
Visitas: 253

apolono kaj hiakinto, 12

apolono kaj hiakinto, 12.

Mi ne plu tenas, mi ne rajtas oferi uraganon. Certe alio perdiĝis ie, kiam li alvenos ĉi tien kun la manĝo? Kompatinda uragano, ĝi lacas! Ni iru al la riverbordo. Mi ne devas trinki nun, mi ŝvitas. Mi ne devas trinki nun. Mi ne scias tion, kion fari por pasigi la tempon, ĝis kiam li alvenos. Mi ne volas pensi pri io ajn. Ne helpas fermi la okulojn, mi nur vidas antaŭ mi tiun streĉatan vizaĝeton plenan je larmoj, kial mi ne restis tie kun li? sed kiel?, kian ekskuzon?, se tio okazus, jes, hans suspektus. Mi ĉion pripensis sed mi ne forgesis la sakon kun la stiletoj kaj mia knabo vundiĝis per mia ponardo, per mia ponardo!, malbenaĵo!, mi donacis al li kiam mi konis lin, mi fakte jam konis lin, sed mi nur rimarkis lin en la tago kiam Hans ordonis al li varti mian dormon, ne estas rimarki, estas eltrovri, ke li ekzistas, ankaŭ ĉi diraĵo ne estas bona, estas kvazaŭ homo de ni konata kiu denove naskiĝas, en la sama haŭto kun la sama rigardo, la sama korpo, la sama voĉo, sed ne plu estas la antaŭa homo, estas iu, kiu forvenas el la mara ŝaŭmo, kiel la bela diino de la mitologio. Mi vekiĝis kaj li parolis al mi kaj mi forvenadis el terura koŝmaro en kiu nur tiu monstro ekzistas interne kaj li ankoraŭ vivas en mi ene kaj ekstere por turmenti min kaj la aliaj estis pendumitaj ŝajnas ke li estis mia kara filo, kiun mi neniam havis, ŝajnas ke li estas tiu, kiu mi antaŭlonge estis, kaj mi subite eltrovis, ke io okazas kiam mi eltrovis jam estis tro malfrue ĉar jam estis okazinta, mi ne scias tion, kial mi akceptis la okazintaĵojn tiel ke ili okazis, mi ne komprenas min, en ajna momento mi rimarkis ke nenio plu helpas ĉar mi jam estis enamiĝinta mi ne scias ĉu mi devas paroli enamiĝinta sed ne estas alia vorto por tio, ĉar tio de mi sentata estas amo same kiel la amo kiun mi sentis kiam mi edziĝis kaj eĉ ne estis tiom forta kaj nek estis tiom bela kaj nun ŝajnas ke mi komprenas pli bone tiujn profundajn admirojn kiujn mi sentis rilate kelkajn amikojn mi ne scias se fakte estus la sama afero mi ankaŭ pensas ke mi enamiĝis al hans kiam li ekloĝis ĉe ni sed mi pensadis ke li estas mia patro sed rilate luison tio ne okazis mi pensas ke estis tiu murdinta ŝtelisto kiu masturbaĉis sin kaj poste mi vidis la korpogardiston pugfikanta la alian kaj ili senvestigis lin kaj li havas grandegan vergon sed mi preferas mian amiketon ĉar mi amas lin kaj mi scias ke se li venus al mi mi plorus pro pento kaj ne estas tiaj aferoj tio pri kio mi volas pensi ĉar mi havas la animon kaptita, ŝnurligita, buŝumata, mi ne scias tion kion fari…
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 12”
Visitas: 211