apolono kaj hiakinto (romano) – Página: 6

05/01/2014

apolono kaj hiakinto, 9

apolono kaj hiakinto, 9.

teofilo vekiĝis kun eksalto kaj trovis sin sola. subite li memoris pri la nokto kaj sentis fortan lumon korodantan liajn internaĵojn. la lumo iĝadis nigreco, la brilo ekdoloris kaj io kvazaŭ malproksima sono de peza sonorilo komencis marteladi dum lia tuta tago. la memoro pri la ekstrema dolĉeco ekĉagrenis kaj li volis ke ĝi eliru el lia korpo, ĉar en lia korpo restadis la signojn de tiu plezuro malklara sed enorma. li sentadis fajrajn langojn, kiuj surveturadis sur lia brusto, li sufokiĝadis sub la forto de feraj brakoj kiuj premadis. li deliradis pro la grandega pezo kiu senmovigadis lin. tamen, pli ol ĉio, li tremeradis je la memoro de tiu senfina brakumo, kiu lasis spuron neniam plu estingotan sur lia frunto, liaj okuloj, lia vizaĝo, lia kolo, liaj ŝultroj, kaj instaliĝis ene de la propra animo. sed nun ne plu sufiĉas la revivado de la eksplodo de plezuro ĉar ne plu iras enen de li tiu trinkaĵo plena je ĝuo; kontraŭe, kiam li memoris tiun eternan brakumon kiu provokis en li eksplodon de ĝuado neniam antaŭe imagita, eniris en lian koron tre granda malĝojo kaj lia rigardo pendadis kaj larmoj furioze nestiĝis malantaŭ la okuloj, gvatante la momenton de plej granda malatento por rapidiĝi kvazaŭ sovaĝuloj en furiozo, saltante eksteren kaj preparante la embuskon. poste, jes, okazos tiu senorda konfuzo kaj tiu longedaŭra tremado kaj tiu timo, tiu angoro, tiu teruro.

ne, mi ne volas plori nun, mi ne volas plori…

forte kunpremante siajn lipojn, bridante ĉiujn muskolojn de la vizaĝo, iĝante ŝtona statuo, senmova kaj nesentema.
Continue lendo

22/12/2013

apolono kaj hiakinto, 8

apolono kaj hiakinto, 8.

Mi kredas ke hans nenion rimarkis. Li ne suspektis kiam mi diris ke ni lasu luison tie supre. Kiam mi reiris tie, li jam ne plu estis. Oni postulas la morton de la malliberuloj. Tiu monstro devus esti la unua por morti, je plej violenta morto. Aŭ, kiu scias?, eble forlasi lin por poste kaj poste kaj li putros en la hororo de tiu atendado. Mi ne plu povas gvati ilin. Malbenita hans! Kial la sekretaj pordoj estas fermitaj? Mi ne rimarkis tion. Mi kredas ke antaŭ kelka tempo mi fermis ilin, mi ne plu memoras pro kio. Ĉu ne pli bone se ni lasas ilin malfermitaj? Por iu krizo… Vi pravas, hans, morgaŭ mi faros tion. Morgaŭ mi ankaŭ devos decidi pri la malliberuloj. Hans opinias ke sep pendumadoj kaj festo feliĉigos la popolaĉon. Mi volus savi tiun por pli malfrue. Mi pensas ke li faris ion al luis’, estis indicoj de fingroj kiuj premis lian braketon, kion li intencis fari? Li vekiĝis ĝuste kiam mi forlasis la ĉelon, tiu porko! Mi bezonas paroli al li, sed kiel mi scios, ĉu li jam estis vekiĝinta kiam mi lin kisis? Kial li kriis ne? Ĉu eble li sentis mian buŝon sur lia ventro? Aŭ eble li estis ĵus vekiĝinta kaj memoris pri la malliberulo? Li aspektis kiel skulptaĵo el karno, neniu artisto prilaboros tiel altvaloran lignon. Mi pensas ke mi ne devas mortigi lin. Mi bezonas trovi manieron, por lasi la sekretajn pasejojn malfermitaj. Se Hans nenion scius!… Li ne bone komprenis, kiam mi transdonis al li la regadon de la kastelo. Mi ankoraŭ estas tre konfuzita, hans, mi fordonos min tute al studado de iuj manuskriptoj, por iomete trankviliĝi. Mi ne scias ĉu vi komprenas. Certe, ke mi komprenas. Mi volas iri al la monaĥejo de la tilioj, la pastro diris al mi, ke oni ĵus trovis riĉan kvanton da legendoj kaj kanzonoj de la pilgrimantoj. Sed mi nur vojaĝos venontsemajne. Do, ni devas organizi la vojaĝon. Mi kredas ke hans suspektas pri nenio, kontraŭe, li ne estus tiel trankvila rilate min. Ne, hans, mi prenos nur unu serviston, mi volas rapide atingi la monaĥejon, vi scias, nun ne plu estas danĝero kiam oni transiras laŭ la interkrutejoj. Ĉi tiu estas la sola maniero por ke mi ne riskos, la ĉeesto de luis’ perturbas min. Resti for de li dum kelka tempo. Mi ne scias, kio okazos al mi se hans suspektus… Mi kredas, hans, ke unu tago sufiĉos por la vojaĝo. Mi bezonas esti for de li, mi terure timas lian ĉeeston. Hans devas scii nenion. Ĉu eble luis’ akceptus iri kun mi? Mi irus kun luis’ kaj la servisto restus ĉi tie. Ŝi ankoraŭ dormas, ĉu mi vekus ŝin, se mi stariĝu kaj foriru por iri al la biblioteko? Ne, ĉi ideo estas freneza!, se mi forlasas la kastelon por esti for de luis’!, kiel mi povas pensi pri konduki lin? Tio estas terura! Ankaŭ ŝi, certe, nenion suspektas…
Continue lendo

08/12/2013

apolono kaj hiakinto. 7

apolono kaj hiakinto, 7.

teofilo malsupreniris kaj vizitis la malliberejon.

Mi konas ĉi gardiston. Ah!, estas la lanculo, ŝajnigante ke li ne rigardas ŝveliĝintan kvanton da kunpremitaj karnoj. ĉinokte, kiu estos ĉi tie en via posteno?

ni mem, sinjoro. je la unua horo okazos la interŝanĝo de la gardostarantoj.

ĉi tien venos pastro. ne faru demandojn. li prezentos ĉi tiun ringon, bone vidu mian blazonon, certe vi konas ĝin, kaj li venos por preni la konfeson de la malliberuloj. eble ankaŭ venos lia helpanto. vi devos sekvi ilin ĝis la ĉeloj.

kaj rapide foriris. luis’ atendadis en la biblioteko.

ĉu vi prenis ĝin?

estas ĉi tie.

hm!, hm! vere laŭ mia mezuro. la kapuĉo kaŝos mian vizaĝon. ĉu vi volas iri?

luis’ ne respondis. post iom da tempo, li malsupreniris. jam estis mallume, kiam li revenis kun fruktoj kaj fromaĝo. teofilo manĝis ion, stariĝis ĉe la fenestro kaj atendis iom.

ĉu vi volas iri? li ripetis.

mi ne scias.

estu kuraĝa; tenante lin je la ŝultroj. nenio okazos al ni. Liaj karnoj ankoraŭ estas dolĉaj. Kia stranga rideto! Eskapis de li la brilo de la rigardo. ĉu ni iru?

jes. ĉu mi estas via helpanto?, do. kun voĉo timema kaj malkuraĝa.

vi silentos la tutan tempon. mi nur volas koni ilin pli bone.
Continue lendo