Categoria: Lobato en Esperanto

Memoroj de Emilja

Ĉapitroj 7, 8 kaj 9

Tradukis: Jorge Teles

 

7 – Emilja eltrovas la sekreton de “Popeye”.

          Emilja iris al la kuirejo por peti al onklino Nastasja, ke ŝi metu porcion da brasikaj folioj en la pistilon kaj pistu ĉion tre bone, por fari paston. Nastasja demandis por kio.

– Tio ne koncernas vin – respondis la eta diablino.

Onklino Nastasja suspiris. Sed ŝi faris la petitan brasikan paston, per kiu la pupo plenigis ladskatolon. Ŝi envolvis ĝin en ĵurnalo kaj, tre kontenta pri si mem, iris al “Popeye”.

– Mi konas vian sekreton, sinjoro “Popeye”, – ŝi diris kun dolĉa vizaĝo. – Ĝi nomiĝas: spi-na-co. Sen spinaco, vi valoras egale al iu ajn viro.

“Popeye” faris pu! pu!

– Mi ankaŭ scias, – daŭrigis Emilja, – ke via spinaco funkcias nur dum dek kvin minutoj. Post dek kvin minutoj, vi denove estas malforta.

“Popeye” laŭte ridis kaj grumblis:

– Duobligu la dek kvin minutojn kaj vi pravos. Pu! Pu!

Emilja iris for. Ĝuste tion ŝi volis scii: kiom longe la spinacefiko daŭris sur la maristaj muskoloj. Ŝi kuris por interkonsiliĝi kun Peĉjo. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 05”

Memoroj de Emilja

Ĉapitroj 4, 5 kaj 6

Tradukis: Jorge Teles

 

4 – La falsa anĝelo. Protesto de la anglaj infanoj. Peter Pan aperas. Konversacioj kun la vera anĝelo.

         La anglaj infanoj, post kiam la admiralo eniris en la ĉambro de sinjorino Benta, iris kun Peĉjo al la fruktoĝardeno.

         – La anĝelo! La anĝelo! – ĉiuj kriadis. – Ni volas vidi la anĝelon!…

         Peĉjo haltis antaŭ la pitangujo kaj montris la strangan figuron kun la manoj krucitaj sur la brusto kaj la okuloj al la ĉielo, hokata al la forko de la arbo.

         – Jen li! La anĝelo estas tie. – Okazis granda silento. Miloj da bluaj okuloj fokusiĝis al la stranga bildo. Subite unu el la infanoj kriis: – Kia malbela anĝelo! Kaj bruado komenciĝis. “Ne utilis veni ĉi tien por vidi tion,” kriis alia. Kaj tria: “En iu butiko por ludiloj en Londono ni havas pli bonan ol tio.” Kaj kvara: “Aspektas kiel ligna anĝelo… Li eĉ ne moviĝas”.

         Nazulino signis al mi, la Vicgrafo, ke mi moviĝu kaj mi faris tre mallertajn movojn.

         – Kio estas tio? – Knabino subite kriis. – Anĝelo kun cilindra ĉapelo? Kie oni jam vidis tion?

         Fakte. Pro la hasto de la organizado, la geknaboj forgesis elpreni la faman cilindran ĉapelon el mia kapo, tiel ke la anĝelo restis kun ĝi sur la kapo, tre blanka, ĉar ĝi ankaŭ estis kolorigita per la tritika faruno. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 05”

Memoroj de Emilja

Ĉapitroj 1, 2 kaj 3

Tradukis: Jorge Teles

 

1 – Emilja decidas verki siajn Memorojn. La malfacilaĵoj de la komenco.

         Tre ofte Emilja paroladis pri “miaj memoroj”. Sinjorino Benta decidis demandi:

         – Ĝustadire, naivulino, kion vi komprenas kiel memoroj?

         – Memoroj estas la historio de homo, kun ĉio, kio okazas de la tago de naskiĝo ĝis la tago de morto.

         – Tiuokaze – incitetis sinjorino Benta – homo povas verki memorojn nur post sia morto…

         – Atentu, – diris Emilja. – La memorverkisto verkas kaj verkadas, ĝis li sentas, ke venas la tago de morto. Do, li haltas kaj lasas la finaĵon senfina. Li mortas en paco.

         – Ĉu viaj Memoroj estos tiele?

         – Ne, ĉar mi ne intencas morti. Mi ŝajnigos min morta, jen ĉio. La lastaj vortoj devas esti tiuj: “Kaj tiam mi mortis…”, kun tri punktetoj. Sed estos mensogo. Mi skribos tion, palpebrumos kaj kaŝos min malantaŭ la ŝranko, por ke Nazulino pensos, ke mi vere mortis. Tio estos la nura mensogo en miaj Memoroj. La cetero estos vera vero, de la nediskuteblaj – solida vero, laŭ la diro de Peĉjo.

         Sinjorino Benta ridetis. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 05”