Monteiro Lobato en Esperanto – 03

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 3 kaj 4

 Tradukis Jorge Teles

 

  1. La loĝantoj de la arbaro ektimas

            La sceno de la ĉasado de la jaguaro estis spektata de multaj sovaĝaj bestoj, inter ili tre entrudiĝema simieto. Ĝi tiele miris pri la lerteco de la geknaboj, ke dum longa tempo tre rapide palpebrumis – signo, ke ĝi pensas pri ia simieca ideo. Fine, ĝi finis la pripensadon kaj, saltante de branĉo al branĉo, ĝi serĉis la kapibaron, kiu loĝis apude, ĉe la rando de la rivero.

            – Ĉu vi scias, sinjoro Kapibaro, kio okazis al la jaguarino de la Malvarma Groto? (ja, estis femalo) Ĝi mortis… – ĝi diris, kun ektimigita vizaĝo.

            – Pro kio ĝi mortis, simieto? – demandis la kapibaro. – Ĉu mortinta morto aŭ mortigita morto?

            – Ege mortigita morto. La geknaboj de la bieneto de sinjorino Benta pafis kaj ponardis kaj tranĉis ĝin, kaj poste trenis ĝin kun lianoj ĝis la korto de la domo.

            Kaj tre detale ĝi rakontis la tutan spektitan scenon. La kapibaro malfermis la buŝon. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”

Visitas: 371

Monteiro Lobato en Esperanto – 03

Ĉasadoj de Peĉjo

Ĉapitroj 1 kaj 2

Tradukis Jorge Teles

 

  1. Ja, estas la jaguaro!

            Inter la loĝantoj de la bieneto de Sinjorino Benta, tiu kiu plej ŝatis marŝi tra la ĉirkaŭajoj de la domo estis la markizo de Vostuleto. Li konis ĉiujn arbarojn, inkluzive la bambuejon, tre densan arbustaron, kaj tie Sinjorino Benta ne permesis ke la geknabojn promenu. Iun tagon, kiam Vostuleto riskis tien eniri serĉe de fungoj, kiuj kreskas sur la putraj trunkoj, ŝajnas, ke la aferoj ne okazis tre trankvile, ĉar li duonflugante revenis.

            – Kio okazis? – demandis Peĉjo, kiam li vidis ke la porkido tremante venas kaj kun plentima rigardo. – Ŝajnas ke vi estas la markizo, kiu vidis jaguaron…

            – Mi ne vidis, sed mi preskaŭ vidis! – respondis Vostuleto, malfacile spirante. – Mi aŭdis strangan miaŭon kaj trovis eĉ pli strangajn spurojn. Mi ne konas jaguaron, kiu laŭ onidiro estas kato granda kiel bovido. Nu, la miaŭo, kiun mi aŭdis, estis de kato, sed multe pli forta, kaj la spuroj ankaŭ estis de kato, sed multe pli grandaj. Do, estis jaguaro.

            Peĉjo pripensis la kazon kaj opiniis, ke povus esti vere. Li kuris serĉe de Nazulino. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”

Visitas: 453

Monteiro Lobato en Esperanto – 02

Monteiro Lobato – Saci’

 Ĉapitroj 25, 26, 27 kaj 28 (lasta)

Tradukis: Jorge Teles

  

25 – La akvoguto

La kolero de Kuka estis timegiga. Ŝi roris per blekego kiu povus esti aŭdata dek leŭgojn malproksime, tiel forte kaj terure, ke Peĉjo preskaŭ ekkuris for. Kaj alia rorado, kaj alia, kaj pli ol cent.

– Kriu, demono! – diris Saci’. – Kriu ĝis vi rompiĝos. Akvoguto ne havas orelojn, nek hastas. Tiu, kiun mi metis gutante sur via terura vizaĝo, amuziĝos gutante en la sama eta loko dum cent jaroj, se necese. Mi scias, ke Kuka estas fortega besto, sed mi volas vidi, ĉu vi povas kontraŭ akvoguto, kiu nek hastas, nek havas ion alian por fari en la vivo krom deguti, deguti, deguti…

La doloro, kiu falis de unu guto post alia, jam ekĝenis la cerbon de la sorĉistino, kaj komencis kreski paŝon post paŝo. Ĉiu nova guto estis nova doloro. Je tiu ritmo, ŝi ne eltenus la turmenton eĉ unu monaton, des malpli la cent jarojn, per kiuj ŝin minacis Saci’.

– Ĉesu tiun degutadon! – kriis la sorĉistino. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 02”

Visitas: 261