apolono kaj hiakinto, 11

apolono kaj hiakinto, 11.

la nokto estis konfuza. longa koridoro, popolata de fantomoj, kiel en la orientaj historioj. estis krioj, timindaj flustradoj, kraketadoj, fajreroj. estis figuroj kiuj ŝvebadis kiel vaporo, foje allogaj, foje teruraj. luis’ en la fundo de la animo pentis pro la peto al sia avo kunvojaĝi. li timadis, terure timadis. tamen, tujtuj li konsoladis sin dirante ke malbonaĵo ne okazos, nur li venkos kaj okazis kvazaŭ la vampiro alkroĉata al siaj vejnoj ne plu suĉas lian sangon sed furioze kisas lian tremantan karnon. ŝajnis ke li havas febron, li frostotremadis, la tuta korpo plonĝadis en senfinan konvulsion kaj eĉ dum la momentoj kiam li denove donis sin al la timo, kun la vampiro suĉanta la sangon de lia trankvileco, eĉ en tiaj okazoj, li estis skuata, kvazaŭ furiozo mastras lin. bildoj iradis kaj venadis; aŭ la dento profunde fosanta aŭ ora korpo brilanta antaŭ li, transdonata al liaj manoj, al liaj movoj, al lia sekso kiu violente penetradis unu fojon, mil fojojn, Mi bezonas ekstari, kontraŭe mi freneziĝos.
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris,  la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 11”
Visitas: 221

apolono kaj hiakinto, 10

apolono kaj hiakinto, 10.

luis’ kontempladis la ĉielon. li volis koncentri la atento al la flugantaj mevoj sed lia korpo postulis forgeson kaj pigrecon. la dormemo venigis al li la strangan amikon, kiu malfermis la pordon de la biblioteko la antaŭan nokton kaj ricevis la varmegon kaj la furiozon de lia plezuro tiom longe gardata. luis’ volis scii tion, kion li sentis post la memoro pri la ekscitita ŝprucado kaj pri la gluado sur la korpo kaj pri la du korpoj kunfanditaj unu ene de la alia. li ne sukcesis. la memoraĵo doloris. sed samtempe kiam li tremadis ĉar frapas sur lia memoro imago de kontakto kiu tiom plenigis lian animon, ankaŭ venis al li svaga averto pri tio, ke li devus esti atentema. 
ne!, mi ne estos atentema! estis agrabla. fikiĝu ĉio cetera. se li volos, mi brakumos lin denove… mi nur ne permesos… mi volas nenion timi… 
ĉi tie kaj tie, pepadoj, mevoj iradis kaj venadis. la maro neniam laciĝis je ĝia raŭka kaj monotona kanzono. luis’ sentis malvarmon, li kuntiriĝis kaj la bruo komencis volvi lin, kvazaŭ li estus glutata de helika konko kaj li mem jam estas raŭka kaj monotona kanzono kaj la suno malfortiĝis kaj la mevoj malaperis kaj trankvileco kvietigis lian kapeton laca pro tiom da pensoj. restis sursable nur dormanta korpo, vizaĝo dolĉa kaj milda, lumigata de apenaŭ vidata rideto, milda kaj dolĉa.
Mi kredas ke li ne suspektis, kiam mi diris ke mi iros morgaŭ. Mi bezonas kunporti pergamenojn kaj stiletojn, la stiletojn mi metos en ĉi malgrandan sakon kaj mi forgesos kunporti ĝin kaj alio revenos por ĝin preni. La servisto dormos en la dormejo de la novicoj kaj luis’ restos ĉe mi, mi trovos pretekston. Hodiaŭ ili pendumos la ses arestitojn, laŭ mia ordono, putinidoj, mizeraj ŝtelistoj. Li restos tie, ĝis mia reveno, mi ne scias kiam mi revenos. Kun luis’ ĉe mi, mi povos resti unu semajnon. Mi iomete timas, sed mi ne volas pensi pri tio. Kiam mi revenos mi ŝnurligigos lin nuda ĉe la rado kaj mi ordonos ke la lanculo bugros lin, malrapide enmeti, tio estos speco de torturo, nur mi spektos, mi ne povas permesi ke la lanculo suspektu ion, kia stultaĵo, mi neniam faros tian aferon, konfidi al soldato tiun supermezuran maldecaĵon oni ne rajtas perdi la moralon. Mi ne scias tion, kion li pensas pri mi nun, post kiam ni brakumis unu la alian en la biblioteko mi eĉ ne scias ĉu li rimarkis ke mi ĝuis. Li rigardis min tre rapide kaj tuŝis mian brakon, fine estas li mem, tiu kiu petis al la avo por vojaĝi kun mi, mi neniam havus sufiĉan kuraĝon por fari tion. Liaj karnoj estas molaj, mi ne deziras pensi pri tio, mi povus makuli lin por lia tuta vivo, mi ne volas pensi sed estis li, tiu kiu rigardis min tiamaniere kaj ektuŝis mian brakon… 
teofilo rimarkis ke li prenadas kaj prenadas kelkajn tekstojn sed li absolute ne scias tion, kion li faradas.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 10”
Visitas: 231

apolono kaj hiakinto, 9

apolono kaj hiakinto, 9.

teofilo vekiĝis kun eksalto kaj trovis sin sola. subite li memoris pri la nokto kaj sentis fortan lumon korodantan liajn internaĵojn. la lumo iĝadis nigreco, la brilo ekdoloris kaj io kvazaŭ malproksima sono de peza sonorilo komencis marteladi dum lia tuta tago. la memoro pri la ekstrema dolĉeco ekĉagrenis kaj li volis ke ĝi  eliru el lia korpo, ĉar en lia korpo restadis la signojn de tiu plezuro malklara sed enorma. li sentadis fajrajn langojn, kiuj surveturadis sur lia brusto, li sufokiĝadis sub la forto de feraj brakoj kiuj premadis. li deliradis pro la grandega pezo kiu senmovigadis lin. tamen, pli ol ĉio, li tremeradis je la memoro de tiu senfina brakumo, kiu lasis spuron neniam plu estingotan sur lia frunto, liaj okuloj, lia vizaĝo, lia kolo, liaj ŝultroj, kaj instaliĝis ene de la propra animo. sed nun ne plu sufiĉas la revivado de la eksplodo de plezuro ĉar ne plu iras enen de li tiu trinkaĵo plena je ĝuo; kontraŭe, kiam li memoris tiun eternan brakumon kiu provokis en li eksplodon de ĝuado neniam antaŭe imagita, eniris en lian koron tre granda malĝojo kaj lia rigardo pendadis kaj larmoj furioze nestiĝis malantaŭ la okuloj, gvatante la momenton de plej granda malatento por rapidiĝi kvazaŭ sovaĝuloj en furiozo, saltante eksteren kaj preparante la embuskon. poste, jes, okazos tiu senorda konfuzo kaj tiu longedaŭra tremado kaj tiu timo, tiu angoro, tiu teruro.
ne, mi ne volas plori nun, mi ne volas plori…
forte kunpremante siajn lipojn, bridante ĉiujn muskolojn de la vizaĝo, iĝante ŝtona statuo, senmova kaj nesentema.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 9”
Visitas: 209