desegnaĵo de ricardo garanhani
Iam, nia ŝtelisto rimarkis ke la mono finiĝadis. Li decidis ion ŝteli pro tio, ke ili ne havu necesbezonon. Li decidis ŝteli en la reĝa kastelo. Li iris ĝis la kastelo kaj diris ke li volas esti gardisto ĉe la reĝo. La kapitano, antaŭ tiu forta kaj bela junulo, akceptis lin kaj post kelkaj tagoj, li servadis en la trezorejo. Nu, anstataŭ enira pordo oni faris kaptilon, specon de muelilo je akraj metalpadeloj, akraj kvazaŭ tranĉiloj, kaj tiu, kiu volus eniri tra tiu pordo estus tranĉdispecigita. Tiam la ŝtelisto bone studis tiun dentradaron kaj ne plu servis en la kastelo.
Poste, nokte li eniris en la kastelo kaj iris ĝis la trezorejo. Li prenis ferstangeton kaj enmetis ĝin en truon, kiun li eltrovintis kaj haltigis la radon. Li eniris la ĉambron, tre zorgeme, sen tuŝo sur la akraj padeloj, ĉar li sciis ke, se ili iomete moviĝus, la ferstangeto rompiĝus kaj li estus tranĉdispecigita. Li ŝtelis iom da oro kaj elirinte fortiris la ferstangeton. La padeloj denove turniĝis.
Li kunportis la monon hejmen kaj tiom estis la oro en la kastelo ke neniu rimarkis ian mankon.
Kaj tiamaniere okazis dum multe da tempo. Li iradis, li haltigis la radon, li eniris kaj ŝtelis kaj ĉio restis egale kaj li iris hejmen.
Okazis ke, iam, lia patro volis ŝteli kun li. Li diris ne, pro la danĝero. Sed la patro tiel obstinis kaj tiel insistis ke li decidis konduki lin.
Continue lendo “RAKONTU ALIAN ANJO 10. LA RUZA ŜTELISTO (dua parto)”